آنگاه که در موسم اندیشه های آرام شیرین خاطرات گذشته را فرا میخوانم برای از دست دادن آنچه یافته ام آه میکشم وبا درد تازه ای سوگهای کهن ایام عزیز خود را تباه میسازم چون دوستان گرانبهایم در شب بی پایان مرگ نهان شدند پس میتوانم دیده ای را که اشک آشنا نیست در سر اشک غرقه سازم و میتوانم برای انبوه عشق فراموش شده دیرین گریه سردم وانبوه نگاههای فراموش شده زاری کنم اما اگر لحظه ای ای دوست به تو بیندیشم آنچه از دست شده است بدست میآید واندوه ها پایان میگیرند

مهرانم به اندازه تموم دنیا دوستت دارم قربان تو محجوبه